Wednesday, February 11, 2009

AMERICANS FOR INFORMED DEMOCRACY

Στην ιστοσελίδα του Americans for Informed Democracy, μπήκα αρχικά για να πληροφορηθώ ποιος είναι ο σκοπός της αποστολής του. Ακολουθώντας τα links όμως, αφέθηκα να κοιτάζω πρόσωπα νέων ανθρώπων, φοιτητών, που αναμειγνύονται συνειδητά και ενεργά στο να ενημερώσουν τους γύρω τους για παγκόσμια προβλήματα του πλανήτη μας, όπως η φτώχεια, η υγεία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, έχοντας την πίστη πως μπορούν να βοηθήσουν στο να βρεθούν λύσεις που θα αντιμετωπίζουν τις συνέπειες αυτών των προβλημάτων. Παιδιά που μπόρεσαν και διαμόρφωσαν μια κίνηση ώριμη, ουσιαστική, που μπόρεσαν με την νεανική και δυνατή φωνή τους να μας κάνουν να τους ακούσουμε, να τους προσέξουμε, να τους ακολουθήσουμε. Μια κίνηση που μπορεί να υπάρξει και στα ελληνικά Πανεπιστήμια.
Το Πανεπιστήμιο δημιουργεί κίνητρα πληροφόρησης, αποτελεί πηγή γνώσης, χώρο έκφρασης και ζύμωσης ιδεών και πεποιθήσεων, τόπος εποικοδομητικού διαλόγου, εφαλτήριο διαμόρφωσης κοινής γνώμης. Είναι φορέας μόρφωσης, καλλιέργειας, και κουλτούρας. Είναι ο ιδανικός χώρος για να ξεκινήσουν και να καρποφορήσουν τέτοιου είδους κινήσεις σαν αυτή του AID’s με σύμμαχο το νεανικό πάθος, τον ενθουσιασμό, την παντελή έλλειψη της αίσθησης του συμβιβασμού.
Η δημιουργία τέτοιων πρωτοβουλιών μπορεί να συμβάλλει στην αλλαγή της νοοτροπίας μας, στην διαμόρφωση μιας νέας αντίληψης, στην ευαισθητοποίηση του καθενός μας αφού αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας είναι και δικά μας προβλήματα. Και κυρίως μπορεί ν΄αποτελέσει μέσο άσκησης πίεσης που θα προκαλέσει την κινητοποίηση, την ενεργή συμμετοχή και τελικά τη δράση.
Τελειώνοντας την περιήγησή μου στον ιστότοπο του AID’s, απλά αναρωτιέμαι: γιατί δεν έχω δει λοιπόν παρόμοιες ιστοσελίδες σε ελληνικούς φορείς ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης;
Οι φοιτητές ήταν και είναι πάντα το νέο αίμα που δίνει ζωή στην κοινωνία μας. Τα τελευταία γεγονότα δείχνουν πως θέλουν και μπορούν ν΄αναλάβουν τη δέσμευση και ευθύνη τόσο για τη ζωή που θα ζήσουν όσο και για τον τρόπο που θέλουν να την ζήσουν. Και μπορούν να δείξουν και στους υπόλοιπους τον δρόμο. Γιατί μπορεί να τον έχουν χάσει. Τον δρόμο που θα μας οδηγήσει να κάνουμε τη ζωή μας «πράσινη», να ενδιαφερθούμε για μια άλλη ζωή που μαστίζεται από ασθένειες, για λαούς που υποφέρουν από την αλλαγή του κλίματος, για τα δικαιώματα της γυναίκας, της μητέρας, του παιδιού.
Θέλω να πιστεύω, πως είμαστε όλοι έτοιμοι να περπατήσουμε αυτό το δρόμο. Γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Και τα νιάτα μας αποτελούσαν πάντα την ελπίδα. Πάντα… Περιμένω λοιπόν…

No comments: